คือ ตัวอักษร หรือ ตัวหนังสือ อาจหมายถึง รูปร่างลักษณะ และสัญลักษณ์ในภาษาไทย

คือ เสียงพูดที่เปล่งออกมา เพื่อนำมาผสมกับพยัญชนะและวรรณยุกต์ ในการอ่านออกเสียงเป็นพยางค์หรือคำในภาษาไทย

คือ คำหรือพยางค์ที่มีพยัญชนะต้นประสมกับสระโดยไม่มีตัวสะกด เช่น งู หนู ตา มา หา เป็นต้น

คือ มาตราที่มีพยัญชนะเพียงตัวเดียวเป็นตัวสะกด โดยมีอยู่ 4 มาตรา ได้แก่ แม่กง แม่กม     แม่เกย และแม่เกอว เป็นต้น

คือ มาตราที่มีพยัญชนะหลายตัวเป็นตัวสะกด โดยมีอยู่ 4 มาตรา ได้แก่ แม่กก แม่กด แม่กน และแม่กบ เป็นต้น

คำเป็น คือ คำที่ประสมด้วยสระเสียงยาว และประสมมาตราตัวสะกด แม่กน แม่กม แม่เกย แม่เกอว และแม่กง เป็นต้น

คือ คำที่เขียนรูปเหมือนกัน แต่การอ่านออกเสียงต่างกัน และความหมายแตกต่างกัน เช่น 1.เพลา (เพ-ลา) แปลว่า เวลา  2. เพลา (เพลา) แปลว่า ล้อรถ

คือ คำที่ออกเสียงเหมือนกัน แต่มีรูปเขียนแตกต่างกันและความหมายแตกต่างกัน เช่น 1.กาล แปลว่า เวลา 2. กานต์ แปลว่า เป็นที่รัก 3. การ แปลว่า งาน

คือ คำที่มีความหมายซ้ำกันหรือเหมือนกัน อาจเรียกอีกชื่อว่า คำไวพจน์ เช่น แม่ มารดา ชนนี มาตา เป็นต้น

คือ คำที่ใช้เรียกชื่อ คน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ อาการกริยา ทั้งรูปธรรมและนามธรรม

คือ คำที่แสดงอาการ การกระทำต่าง ๆ หรือบอกสภาพของคำนามหรือคำสรรพนาม เพื่อให้เกิดความหมายที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

คือ คำที่ทำหน้าที่ขยายคำนาม คำสรรพนาม คำกริยา หรือคำวิเศษณ์ด้วยกัน เพื่อให้เกิดความชัดเจนมากยิ่งขึ้น